Manele (Rumunia)
Styl muzyczny oparty na połączeniu brzmień folkowych, ludowo-miejskich i dyskotekowych. Powstał pod koniec lat 80-tych XX-wieku w południowej Rumunii i dość szybko przyjął się w innych częściach kraju. Za kolebkę manele uważa się bukaresztańską dzielnicę biedoty Ferentari, zamieszkaną głównie przez ludność cygańską. Tu powstały pierwsze surowe, acz wtedy nowatorskie interpretacje lokalnej muzyki folkowej i miejskiej, silnie podbarwionej także nutą orientalną i turecką.
Środowisko „Manelişti" szybko wytworzyło rodzaj charakterystycznej wizualnie i kulturowo subkultury, będącej reminiscencją bogatej tradycji rumuńskich lautari, czyli zawodowych muzyków cygańskich, którzy uświetniali wszystkie ważniejsze uroczystości takie jak wesela, chrzciny, pogrzeby oraz zwykłe zabawy.
Manele w większości tworzone jest przez rumuńskich Romów choć w przeciwieństwie do klasycznych Lautari otwarte jest na muzyków „z zewnątrz", tak samo część utworów manele nagrywanych jest przez wysokiej klasy zawodowych muzyków. Styl manele jest krytykowany przez rumuńskie elity jako „zdegenerowany" co jednak nie wpływa na popularność nurtu zwłaszcza wśród biedniejszej części społeczeństwa.
Główni wykonawcy manele: Nicolae Guţă, Nicoleta Guţă, Adrian Copilul Minune (Adi Minune), Babi Minune, Florin Peşte, Nelut Peşte, Florin Salam, NEK, Copilul de Aur, Prinţesa de Aur, Roxana Prinţesa de Ardelului, Liviu Puştiu, Don Genove, Mr. Juve, Susanu, Alinu AJ, Alex de la Orasţie, Romeo Fantastik, Liviu Guţă, Jean de la Craiova, Adi de la Valcea, Madalina oraz będąca na swój sposób wyjątkowa Denisa Răducu.
Lokalnymi odmianami manele są serbski turbofolk, bułgarska czałga, czy grecka laika.
