Druga w krótkiej historii zespołu płyta, nie odbiega zbytnio od debiutanckiego krążka, choć jest kilka zmian w porównaniu do pierwszej płyty. Niezmiennie zespół bawi się i czuje muzkę, inspiruje miejscem swojego zamieszkania i muzyką świata.
To druga płyta Angeli Gaber i jej zespołu. I kolejna podróż po inspiracjach muzycznych rodem zarówno z Bieszczad, jak i Orientu. Więcej tu gitar, rytmu wybijanego na różnego rodzaju bębnach czy instrumentach perkusyjnych. Duduk, który na poprzednim krążku dodawał swoistego klimatu, tu pojawia się tylko raz (gościnnie gra na nim Wojtek Lubertowicz w "Nie mijaj"). Od poprzedniczki różnią płytę też teksty. Na pierwszej były to pieśni ludowe z rejonu Karpat. W tym wypadku są tylko piosenki autorskie. Spora ich część zamyka się w kilku wersach ("Pustostan", "Szaman", "Serce", "Etnocisna"), powtarzanych w utworach jak mantra. Cała płyta ma zresztą charakter bardzo spokojny, nostalgiczny, refleksyjny. Wprowadza w zadumę, pomaga się wyciszyć.
Całość podkreśla niezwykły głos Angeli Gaber, tak jak na pierwszej płycie, tak i tutaj, oddaje charakter muzyki, buduje nastrój tajemniczości, innego świata.
W porównaniu do debiutanckiego krążka, zmienił się także skład zespołu, z trzy na czteroosobowy, co wcale jednak nie sprawia, że dźwięków jest za dużo. Jest ich tyle ile potrzeba.
Lista utworów:
- "Sejbeli"
- "Dobre duchy"
- "Pustostan"
- "Ludzie deszczu"
- "Szaman"
- "Tajga"
- "Serce"
- "Idę w sen"
- "Piła"
- "EtnoCisna"
- "Krótka piosenka o wolności"
- "Nie Mijaj" (bonus track)
Nagrano w składzie:
- Angela Gaber - śpiew, dzwonki, melodyka, szejker, djabara, kij deszczowy
- Ernest Drelich - conga, djembe, darabuka, didgeridoo, tank drum, kalimby, elektronika
- Tomasz Dybała - gitara akustyczna, bouzouki
- Robert "Robson" Onacko - gitary elektryczne
Muzycy gościnni:
- Wojciech Lubertowicz - bębny obręczowe, duduk